غذا خوردن کودکان:
در سال اول زندگی غذای اصلی شیر است و غذا جنبه کمکی دارد، پس اصراری به خوراندن مقادیر زیاد غذا به کودک نداشته باشید.
در سال دوم باید ابتدا غذا داده شود و سپس شیر.با کم کردن دفعات شیر خوردن اشتهای کودک برای غذا خوردن بیشتر می شود.
بین ۲ الی ۵ سالگی به طور طبیعی بی اشتهایی در کودک دیده می شود و باید غذا را در حجم کم و به دفعات زیاد در اختیار کودک قرار داد.
در سنین مدرسه با افزایش فاصله بین مصرف میان وعده با وعده اصلی غذا و حذف میان وعده های ناسالم اشتها بهتر می شود.
در سنین نوجوانی با رعایت روحیه حساس و آسیب پذیر دوران بلوغ، مشکل بی اشتهایی رفع می شود.
از ابتدای شروع غذای کمکی کودک را در خوردن غذا مشارکت دهید تا حس استقلال وي رعایت شده باشد. با حذف تمامي تشویق ها و تهدیدها برای غذا خوردن از طرف والدین کم کم اشتها به حالت عادی بر می گردد.
به جای اینکه برای رفع بی اشتهایی فرزندتان به دنبال داروهای اشتها آور باشید، توصیه های فوق را انجام دهید و مطمئن باشید به نتیجه مطلوب دست خواهید یافت.
در صورت بی اشتهایی غیر طبیعی ،ابتدا باید کودک توسط پزشک متخصص معاینه شود و در صورت لزوم آزمایش های مورد نیاز درخواست شود. عفونت های حاد و مزمن، عفونت ادراری، مشکلات گوارشی مثل ریفلاکس و کمبود مواد معدنی مثل آهن و روی می تواند منجر به بی اشتهایی در کودک شود.
اگر پس از انجام معاینات و انجام آزمایشات طبق نظر پزشک اختلالات فوق وجود نداشت باید علل بی اشتهایی بررسی شود؛
علل بی اشتهایی کودکان:
– توجه و واکنش بیش از حد خانواده برای غذا خوراندن به کودک
- عدم رعایت تنوع و تعادل در مواد غذایی مصرفی
- مصرف زیاد مایعات قبل و همراه غذا
- زیاده روی در مصرف میان وعده غذایی به طولانی شدن مدت زمان
غذا خوردن - اجازه ندادن به کودک برای مشارکت در غذا خوردن
- نادیده گرفتن حس استقلال کودک در مصرف غذا
- توقع بیش از حد خانواده از میزان غذای مورد نیاز کودک
تفاوت های سرشتی بین کودکان باعث می شود میزان غذا خوردن و سلیقه های غذایی آن ها شبیه هم نباشد.همچنین سرعت رشد و زمان جهش رشد کودکان تفاوت های زیادی دارد. بنابراین نمی توان رشد دو کودک حتی در یک خانواده را با یکدیگر مقایسه کرد. در سنین ۲ تا ۵ سالگی که سرعت رشد به طور طبیعی کمتر از سایر سنین است، نیاز به غذا در کودک کاهش می یابد ولی خانواده بدون در نظر گرفتن این روند فیزیولوژیک، نگران کم غذا خوردن فرزندشان هستند.
از طرفی بسیاری از خانواده ها این باور نادرست را دارند که هر چه بیشتر فرزند خود را به غذا خوردن وادار کنند به او بیشتر توجه و محبت کرده اند و در واقع به رشد وی کمک کرده اند. در حالی که همین رفتارهای اشتباه از قبیل تشویق کردن، جایزه دادن و تهدید کردن برای غذا خوردن است که باعث بروز اختلالات رفتاری و امتناع از غذا خوردن در کودک می شود که گاهی تا سالها بعد پایدار می ماند.